Günümüzde anlamı kayıp bir kelime; insanlık…
Bir konuşma da ya da gerçekleştirilen bir eylemde en önemli unsur değil midir iyi niyet.
Şu günlerde git gide azalan hatta yok olmaya yüz tutmuş olan kavram…
Her gün bunlar insan olamaz dediğimiz haberlerle uyanıyoruz güne. Kalbimizi acıtan, midemizi bulandıran, ellerimizi titreten, başımıza ağrılar girdiren bu haberler insanlığın geldiği son noktanın örnekleri oluyor.
Günü yaşasakta hep dünleri özlemekle meşgulüz. Hatta yaşamadığımız zamanlara bile özlem duymuyor muyuz?Geçen her gün sonrası, insanlık da geçmiş zamanlarda kalıyor gibi sanki.
İyilik bulaşıcıdır, hastalık yerine iyilik bulaştıralım birbirimize. Toplumca şikayet ettiğimiz bu konudan kendimizde ve çevremizde iyi gördüğümüz davranışlar, düşünceler gerçekten iyi mi? buna baksak iyi olacak.
İyi ve mutlu hisseden insanlar iyi hissetmelerini yüzlerine tebessüm ederek yansıtırlar ya.
Şimdilerde hangi insan tebessüm edebiliyor ki? İnsanların iyi olmadığı düşünülen bir atmosferde kim kime niye tebessüm etsin ki düşüncesine geldik. Gerçek hiçbir duygunun ve düşüncenin olmadığı, maskeli yüzler arkasına saklanmış, olduğu gibi değil olmak istediği gibi görünen sahtelikler insan kavramıyla eş değer hale gelmesi oldukça üzücü. Kader dediğimiz olayın bizim seçimlerimizden ibaret olduğu düşünülünce, insan kendine kızmıyor değil. Ama yaşadığı kadar anlayabilir, tanıyabilir insan. Aksi halde çoğu insanın iyi duygu ve düşünceler beslediğini sanıyoruz. İyi niyetimizi kaybetmeyelim, kötülüğün varlığını bilerek kötü insanlardan uzakta hep iyi kalalım.
Sanki zaman bir noktada durmuş ve insanlık orada kalmış. Bir zaman makinesi olsa, ben gider iyiliği geri getirmek isterdim. Görmediğim çok geçmiş bir zamanda yaşamak isterdim demiştim; anlatılan geçmiş zaman ya da izleyerek gördüğümüz geçmiş zaman da şu andan farklı olarak samimiyet ve gerçek insanlar varlığını hissettirmiyor mu?
Günümüze döndüğümüzde, aramızda sayısız ölü varmış gibi geliyor ölen insanlıklar yüzünden…
Geçmişten Günümüze Değişen İnsanlık!
